Sezgileriyle görenlere,
Duygularıyla nefes alanlara,
Merhametleriyle göz dolduranlara,
İsyan edenlere,
Ölümle dalga geçenlere,
İdeallerinden vazgeçmeyenlere,
Aşkın kudretiyle yıkılanlara,
Hayatını adayanlara,
Savaşanlara,
Liderlere kafa tutanlara,
Düzeni bozanlara,
Aykırı konuşanlara,
Farklı giyinenlere,
İyiliklerinden ödün vermeyenlere,
Okuyup sorgulayanlara,
Düşenin yanında el uzatanlara,
Açlıkla, hastalıkla, zorbalıkla mücadele edenlere,
Bu çağda,
Vicdanı sızlayanlara,
SELAM OLSUN!
PS:
ACI DOLU KASIM’DA 2011 ;( / 28 YAŞINDA
Uçtum, uçtum çok uçtum… Ve aynı anda ne çok çakıldım yere, taşla
bir oldum. Parçalandım lime lime her bir kelimem, duygum ayrı yere saçılıyordu,
her gün doğuşunda, kırıklar, kırgınlıklar ve kanlar içinde …toplamaya gücüm
yok…
Sadece aynı olanları bir araya getirme çabası ne kadar öfke,
ne kadar aşk ne kadar hüzün varsa aynı yere, konular aynı yerde çoğaldıkça hepsi birbirini gaza
getiriyor…ölüm nefreti, nefret aşkı, ayrılık heyecanı, tutku , kaprisi hepsi
saçmasapan bir mantıkla ilerliyor..
Dinmez bir enerji … içimde top sektiriyor, zihnimdeki hıza
ağzım yetişemiyor bir yandan da
Garip bir şekilde ; doğaya
ve huzura değdi bir yanım, bu enerjilerin ateşini duru bir suda eritmek, gözümden
geçenlerin yorgunluğunu dinlendirmek, beynimin hırpalanışını durdurabilmek için
o derin sessizliği de keşfettim ama konsantre olamadım tüm çabam, sükûnet!
bir gün tüm
güzelliklerle, diğer bir gün zararların merkezinde tam sürat hortum olup
alıyorum içime tüm belaları dur duraksız…
Kararlar-sorgular-yangınlar etrafım savaş alanı herkese
karşıyım bir tek ben varım tüm dünyada ve doğada bir ben olmak istiyorum
bedensiz…
Ne çok aynı hata üst üstte bile bile ne çok yara,
Ne çok baş dönmesi mide bulantısı baş ağrısı ,
Sonu belli ne çok aşk,
Hep aynı eleştri , her yıl daha sert, ”artık dur”
Korkuyorum şimdi ilk defa, eskiden yaramaz çocuk zekası ve
sırıtmasıyla macera peşindeyken gittiğim yerin ne olacağını tamda bilirken
şimdi ben savruluyorum körüm, sağırım, topalım şuursuzum ve eğlenmiyorum .Ne
bedenimi ne ruhumu ne özümü hissetmiyorum, yaşanılan ne onu bile
hatırlamıyorum…
Dünya da bi polar , fiziksel ve ruhsal olarak… iniş
çıkışları dönme hızı, bizi alt üstten çekimleri, afetleri, nimetleri o kadar
dengesiz dağılmış ki… o kadar zamansız med-cezirler içindeyiz ki, borsa daki
grafikler gibi hayatlardayız…
yeni Bir günde , başka
bir yerde biterse hayat, bu dünyada
ne çok şey yarım kalacak keşfedemediğim…
Huzurla gülümseyen anne sıcaklığımı
Beyaz gelinlikle sevdiğine ruhunu veren bir ceylanı
Deniz kızı kadar özgür doğadan bir can olma halini..
Ve en bilge insan kadar suskun olabilme gücünü
Sükuneti tadamadan gideceğim ya, gidersem ona yanarım, yarım
yamalak uygulamalarla ve kendime söz geçiremeden…
Dünyanın çivisi çıkan dengesiyle
Başa çıkamadan…
Empatimiz çoktu, bir dostun üzüntüsü kırmızı alarmdı bitiverirdik
yanında onlarcamız, 112 misali, herkes aynı dizileri seyreder, hafta sonları
aynı yerlere gider, herkes selamlaşırdı. Mesela taksiciler, sinirli değil
şefkatliydi doluşuverirdik tanımadan birbirimizi yağmurda sıkışıverirdik
arabaya yan yana, güle güle…
Çağın güzel getirileri böyleyken defermasyonu da vardı,
Herkes aynı marka ayakkabı , gömlek peşinde koşar, aynı mekanlara gidenler
arası aidiyet artardı. Gruplaşmalar 2’den fazlaydı, rock’çılar, punklar, tikkyler,
hanım evlatları, inekler…. Ama düşmanlık ve aşağılama yoktu sadece farklı
renklerdik. Yine beraber halay çekerdik!
Ne acayiptir ki ben yine tam büyüyemezken ama orta yaşlara
gelirken, 2.yarıda yani; herkes her şeyi
tek başına ve evden çıkmadan yapmaya başladı, kimin kimseden haberi yoktu,
karşı komşunun adı bilinmezdi ama sosyal medyada sanki en sosyal bizdik.
Yalnızlık Allaha mahsusken, bize mapus olmuştu, yalnızdık 4 duvar arasında
kablolarla nefes alıyorduk sanki. Kahkaha sesleri yerini emojilere, “ Burası
neresi “ muhabbeti konum göstergesine, devlet kütüphaneleri sirinin eline
geçmişti.
İlgiliydik milletin hayatıyla ama alakalı değildik, Bir sürü
toplumsal hareket vardı ama bencildik, doğayı savunup kürk giyiyorduk. Gecelik
bile değil saatlik aşklar yaşanıyor, adlarımızı bilmiyorduk…
İlk yarının tüm galipleri bu dönüşüme rağmen yine galiptiler
benim aklım burada eror veriyordu işte! Sanki her şey hep böyleymiş gibi
yaşıyorlardı
“Sahte”deydi yani,
her yalan, her yanlış, her şey mubah gelmeye başladı. Amacımızı unuttuk ama.
Artık tek başına yaşa, gez, resmini çek, sus ama, tepki
verme dönemiydi. O korkunç sessizlik…
Aynı kareler artıyordu “kahve keyiflerinde” aynı botokslu
yaşamlar çoğalıyor bir de sanki herkesin yüzü, konuşması birbirine benziyordu…
Biz değil nesneler konuşur oldu; arabalar, katlar, yatlar,
yüzükler… Harbi zengin miydik o kadar?
HAYIR! Bankalara, çocuklara, doğaya, yarınlara çok
borçluyduk.
Mutluymuşuz zannettik ama “ KEEP CALM, KRAL ÇIPLAK” tı.
Ben anlamadıkça uçlara bulaştım
Böyle bir “ normal”lik kabusum oldu…
PS: 2006 KARLAR
İÇİNDE, “”EVDE YOKUZ BİZ”
Hoş geldiniz…
Zorlukları, engelleri, savaşları olan bir ülkenin
topraklarındasınız…
Dört mevsim yaz, her gün eğlence, tüm topraklar verimli, her
yer ibadet!
Ülke dışı çok kalabalık, çok doyumsuz, çok yalan, çok
önemsiz.
Kendi ülkemdeyim, onun ülkesinde… Bizim!
Yok renk ayrımı, her renk, her müzik her dil, düşünce, inanç,
her gelenek
Ayrı bir baharat aşkın spesyaline!
Ayrımı çok bir sevişmenin diğerinden ama her seviş bir
diriliş, bir deliriş
Bu ülkede!
Her saniye, anın dokusuna göre özenle işlenir,
bazen gözyaşı, bazen
kavga, bazen koca bir kahkaha…
Sabah vakti kapanabilir gece,
tüm transferler serbest bu ülkede
her yurttaş coşar yanımızda yerlere seriliriz beraber kar
gibi bembeyaz…
ne çok hastalanırız bilemezsiniz,
Ölmek isteriz hatta!
Ötenazi hakkı belki de serbest olmalı bu ülkede
Hastasıyızzz
Virüs bulaştıkça bulaştı , indi en diplere…
Hayat zevkten, kitaplardan, şarkılardan bir pencere geleceğe…
PS: ORTAOKUL SIRALARINDA DERSTEN ÇALARKEN, YAŞ
14
Deniz kıyışımdaki küçük kum tanelerini saran dalgalarım,
benliğimin taşlarını ayrı diyarlara savururken,
Hiç mi düşünmediniz aklı uçan bedeni mi?
Yapraklarımla dans eden rüzgârlar, niye vazgeçtiniz son bir
tangodan?
Toprağımı alev alev yakan şimşeğim, bulutlara mı küstünüz?
Denize ismini yazan yakamozum, ışığınızı mı kaybettiniz?
Siz neredesiniz?
Beni saran, ıslatan, eriten sevgilim misiniz siz?
PS : / HUZURUN İÇİNDE,
DENİZİN DİBİNDE / BODRUM ORTAKENT / YAŞ 35/ 2017
Nefesi nefis kavrıyorum aslında, o muhtaç olduğumuz
mutluluğun huzurun tek cevabıymış neyse ki keşfettim; en zor anlarımda kocaman
alıyorum huzurun yemeği oksijeni burun deliklerimden içeriye sızıyor, her
parçam evrenle bütünleşiyor yeniden… Sonra sorunumun üzerinden baktım dünyaya yeniden
yeni bir kuvvetle ve hiçbir şey yapmadan dakikalarca durdum, gözümü açtığımda
hayatın akıcılığını düşündüm, mevsimleri kara kışları, neşeli yazları bir
önceki acımı, gülümsedim dirilişte hayatıma
ve ne eksiğim var ise, onu görmeye başladım, sonra isteklerime baktım
bazen küçücük bazen kocaman isteklerime… en çok istediğimi ve onun olduğunu
düşledim. O olmadığını da değişen çok şey yoktu ama nefsime hakimdim…
Artık salıyorum isteklerimi gökyüzüne bazen hüzünlü damlalar
gibi yağıyor bazen ışıl ışıl parlıyor,
Bırakıyorum kendimi evrenin sihrine, süprizlerine….
PS / BEŞİKTAŞ BLACK EAGLE PUB ‘DA , RAP SEVDASINDA / YAŞ 37
Ateşten gömleğim,
Her karanlığın gölgesiyim,
Melekler şehriyim,
Her canlının sevgilisiyim,
Mutluluğun kölesiyim,
Aşkın bedeniyim,
Evrenin zerresiyim,
Ben sen değilim!
Sendeki benin resmiyim.
Esarete yenilmez kalemim!
Aşka uzanan her ele aslında biz takarız kelepçe, ve önce kendimize. dikenlerine rağmen sevme cesaretinde olduğun gibi kabul edip sana kar...
