Yoksa vize mi var kendimize?

 

PS:BENLİK MÜCADELESİNDE, EGONUN DARBELERİNE KARŞI /2014 YAŞ 32

Öz benliğimizi keşfetme yolunda, ne çok kılık değiştiririz, bazen en yakın modellere, bazen cağın dayattığı vücut ölçülerine, bazen hayalimizde olmak istediğimiz kişiye, başarılı insan profillerini kopyalamaya ne çok alışmışız.  Pazarlama derslerinde fark yaratmak, diğerlerinden farklı olmak ürünü başkalaştırır ayrı bir yere koyar diye öğretilirken, sanırım bu kapitalizm sınırları ve değerleri içinde  kişiliksiz fark koymak anlamına geliyordu, ben orayı atlamışım.

Kendimden çıktım yola dünyayı kavrayabilmek için; bilgi, tecrübe, dinleme sanatı gibi araçlar aldım elime,  sevgim en büyük sermayemdi, yalansız bakışlarım sınırları aşacaktı… Ama… öyle güçlenmedim işte.  Her yarattığım, yansıttığım “ ben        “ yıkıldıkça başka ellerde, kalplerde, not defterlerinde, değerlendirmelerde, yeni bir ben yaratma süreci güçlendirdi ben”i . Ben yıkıldıkça, yaralandıkça, ruhum ezilip kaldıkça, ben diplere indikçe, bedenim yorulsa da dipten gördüğüm ışık daha parlıyordu, gözlerim kamaşıyor, yukarıya zıplayacak anı beklerken, içim aydınlanmaya başlıyordu.

İşte o anlarda “ben”sizliği seçtim.  Herkeste kendimden bir parça, her hüznümü, korkumu, endişemi başkalarında da görmeye başladım. Gülümsedim empatim aracım oldu, herkesin bir ayna olduğunu keşfettim ve sonra vizesiz daldım içime, İnci tanesi gibi saklanan o büyük, sınırsız, karşılıksız sevgiyi buldum. Bu sefer bol bulduğum şeyi, dağıtmak, paylaşmak ve belki da da çoğaltmak isterken, bozuk para sananların eline verdim, hani değerini kuyumcu da arayan kişilere değil, pazarda satmak isteyenlere gitti sevdam.

Yeni bir yol ve yeni araçlar gerekiyor şimdi yeni kalkanlar, bu değeri korumanın, doğru yer ve zamanda doğru yöne yöneltmenin yollarını arıyorum. Başta kendimi ve yaşamın her parçasını, her acı tatlı anı severek, affederek, yenileyerek umudumu devam ediyorum.